कविता ; म नभएको मेरो घर <> `बाबु यता आऊ´ भन्दा उता जाने छोरो मेरो तस्बिर मुनि घोप्टीरहन्छ स्थुल बनेर ढोका थुनेर टिकटक मा नाचिरहने मेरी छोरी धुमधुम्ती बसिरहन्छे मुर्ति बनेर
राधिका कल्पित - काठमाडौंम नभएको मेरो घरजब माला चढ्यो मेरो तस्बिरमातब मूक भँए मेरै तस्बिर जस्तैहरेक चलायमान अवयवहरुघन्टी बज्न छोड्यो पुजा चौकामाघाम छिर्न छोड्यो झ्याल अनि चोटामापरेवाहरु बस्न छाडे घरका कौसीमाहिड्न छाडे देउताहरु कोठाकोठामा ।म छँदा जताततै थिएँ र सायद कतै थिईनसायद थिएँ चियादानीमा/फुलदानीमासायद थिएँ सिरकमा/ सिरानीमाया बचेराहरुको हतारोमा या चटारोमाया फुलेका फूलहरुको मुस्कानहरुमाथिइन सायद भिन्न अस्तित्वमाकि चिनी झै घोलिएर चिया बनेर पुग्थे ओठहरुमाकि बेसार र नुन झैँ मिसिएर स्वाद बनेर सजिन्थेडाइनिङहरुमाया स्पर्श बनेर पुग्थेँ निधारमा, गालामा या गलामाया यन्त्र बनेर पुग्थे सर्टका बटनमा/टिफिनका बट्टामाया हातहरु बनेर पुग्थेँ जुत्ताका तुनामा/ या कपालका रिबनमा ।आजकलजब मोजाका जोडी भेटिन्ननजब सुटको `म्याचिङ टाइ´ भेटिन्नउनलाइ बल्ल जोडी छुटेको भान भइरहेछजब सुनिदैन सरसराहट र गुनगुनाहटजीबनको लय हराएको भान भैरहेछ`बाबु यता आऊ´ भन्दा उता जाने छोरोमेरो तस्बिर मुनि घोप्टीरहन्छ स्थुल बनेरढोका थुनेर टिकटक मा नाचिरहने मेरी छोरीधुमधुम्ती बसिरहन्छे मुर्ति बनेरअनि बिस्तारामै चिया चाहिने मेरा पतिकोआफ्नै लत सुतिदिन्छ अल्छि गरेर ।म हुन्जेल लाग्थ्यो सबलाईघाम उदाउनु र अस्ताउनु कुनै नौलो हैनफूल फुल्नु र झर्नु कुनै नौलो होइनहावा चल्नु र पात हल्लनु कुनै नौलो होइनत्यसरी नै डाइनिङ्मा ब्यञ्जनहरु सजिईनु कुनै नौलो हैनबोली झर्ने बित्तिकै सबै थोक टक्रिईनु नौलो हैनअथवा लुगाहरु पट्टाईएर दराजमा पुग्नुया टेबलहरु पुछिएर टिलक्क टल्कनुया भोकको महसुस नहुँदै खाना भेटिईनुया बिसन्चो नहुँदै दबाई भेटीईनुकुनै नौलो हुँदै होइन ।आजकल, किन पाक्दैन त्यहि भाँडोमा मिष्ठान्न भोजन?किन हाँस्दैनन् तिनै अनुहार खुसीले?किन उज्यालिदैन घर सय वाटको बत्तीले?`भर्चुवल वर्ल्ड´मा दुनियाँ भेट्ने मेरो छोरोकिन भे्ट्दैन `गुगल´मा आफ्नी आमा?साथि सङ्गी सँग संसार भेट्ने मेरी छोरीकिन देख्दिन मलाई कसैका आँखामा?आफ्नै आफ्नाहरुका भिडमा हराएका मेरा स्वामीकिन पाउँदैनन् एकजोडी बाटो हेरिरहने अँगालो?टुहुरालाई सायद पढाउनु पर्दैन आमाको परिभाषाविधुरलाई सायद अर्थ्याउनु पर्दैन अर्धाङ्गिनिको अर्थ ।धुवाँ बनेर शरीर छोडेको मेरो आत्मानिश्वास बनेर चाहार्छमेरा घरका चोटा- चोटामामेरा मुटुहरुका कोठा-कोठामादेख्छु असरल्ल लुगाहरुछरपस्ट भाँडाहरुनपुछिएका टेबलहरुनबढारिएका कसिङ्गरहरुनमिल्याईका बिस्तराहरुनफर्काइएका क्यालेन्डरहरुसोध्छु आफैसँग यो घर हो कि खण्डहर?सास छुटेर शुन्यमा हराईसकेकी मफेरि किन देख्छु जताततै आफ्नै उपस्थिति?घरि भोक भएर उनिहरुका पेटमा दगुर्छुकहिले शोक भएर उनिहरुका छातीमा भकुर्छुकहिले छट्पटी भएर आखाभरि बर्षिन्छुकहिले ज्वरो बनेर शरीर भरि रन्किन्छुर आज म छैन तब जताततै छुछोरीका आँखाभरिछोराका मनभरिपतिका सयनकक्ष भरितर जताततै ब्याव्त छअन्यौलता, अस्तब्यस्तताबत्ति निभेको महल जस्तैचकमन्नताअनि नि:शब्द सन्नाटा ।
धन्यवाद बैनी यो प्रेमका लागि । आभारी छु ।
ReplyDelete