लघुकथाः बाबुको सम्पति “हैन बुबाले आज पनि २५ लाख दान दिनु भएको हो ?”

          हेमलता उप्रेती -इलाम

“आजको कार्यक्रममा बरिष्ट समाजसेवी भानुभक्त शर्माले स्थानीय बृद्धाश्रमको विकासको लागि २५ लाख नगद सहयोग गर्नु भएकोमा वहाँलाई सम्मान गरियो ।”

साथीहरुसँग तास खेलीरहेको गौरव जुरुक्क उठ्यो । रेडियोबाट आइरहेको सो समचारले उसलाई चिन्तित बनायो । करोडौ सम्पतिका मालिक भानुभक्तको एक्लो छोरो गौरब महाअल्छि बेकम्मा र कुलतमा फसेको थियो । 

करिब एकबर्ष अगाडिदेखि बाबुको खर्च गराइ र समाजसेवा तथा दानमा लगानि देखेर उसको मनमा चिसो पसेको थियो । आजको समाचारले त  झन् उसको होसै उड्यो । उसले मनमनै सोच्यो “बुढाले त सबै सक्छन् कि के हो ? आज चाहीं कुरा नगरी भएन ।”

साँझमा बाबुछोराको कुरा शुरु भयो । “हैन बुबाले आज पनि २५ लाख दान दिनु भएको हो ?” 

“हो नि छोरा । आज म धेरै खुशी छु । सिङ्गो समाजले मलाइ सम्मान गर्यो । अभिनन्दन् गर्यो । दुःख पाएका बृद्धहरुकालागि सहयोग गर्न पाएकोमा मलाई आत्मासन्तुष्टी मिलेको छ ।” 

“यो बर्षभरीमा हजुरले करोड भन्दा बढी दान दिई सक्नु भयो ।”

“ठीक भन्यौ छोरा । यो बर्ष मैले १ करोड १० लाख दान गरें । आज म खुशी छु । किनकी तिमीपनि हिसाब राख्दै रहेछौ । मैले यत्तिका सम्पति कमाउँदा तिमीले कसरी कमाउँनु भयो भनेर कहिल्यै सोधेनौ तर आज खर्च गरेको त चासो दियौ नि ?” 

छोरा मौन रहेको मौकामा उनले थपे,“पैसा र पानी उस्तै हो छोरा । जमाएर राख्यो भने दुषित हुन्छ । यीनलाई त बग्न दिनुपर्छ ।”

गौरबले केही बुझेन । तथापि फेरि भन्यो, “यत्रो पैसा ब्यार्थमा खर्च गर्दा हजुरलाई छोराको भबिष्यको अलिकति पनि याद आएन ?”

भानुभक्तले गम्भिर भएर भने, “याद आएको थियो । तर सँगसँगै छोराको बलिष्ठ शरीर, हात खुट्टा र बुद्धि बिवेकयुक्त दिमागको पनि याद आयो । मैले उसको सुन्दर भबिष्यको लागि गरेको लगानि र दिइएका अवसरहरुको पनि याद आयो । कम्तिमा आत्मनिर्भर हुनुपर्छ भनी बारम्बार उसलाई दिइएका ज्ञान र चेतनाहरुको सबैभन्दा बढी याद आयो । मलाई समाजसेवी बनाउन प्रेरणा दिएकोमा तिमिलाई पनि धेरै धेरै धन्यवाद छोरा। मेरो यो अभियान अझै जारी रहनेछ।” छोरो मौन रह्यो।